Chegou o día! Ao
saír da casa, un pouquiño antes das oito da mañá, a chuvia xa ten o chan completamente
mollado —entón aínda non sabiamos que a auga ía ser a nosa compañeira non grata durante case toda a semana…—. Chegamos
o hotel e saúdamonos con enérxicos “Bos días!”, risas emocionadas e si, tamén
cuns cantos bocexos.
Foto da Irmandade 2014, a piques de comezar a viaxe. Foto: Jorge López Rguez |
Logo dun café
rápido a cargo do Alfonso IX, facemos a foto de familia e subimos ao bus —“Ola,
Mourín!!!”—, “eu atrás, coa juventú!!”,
ri Carlos, que este ano non se quixo perder a viaxe. Esa mañá, a maioría aínda
temos conexión a internet no móbil, polo que aproveitamos as redes sociais para
anunciarlles a todos que xa estamos rumbo á Bretaña e, logo dunha sesta e
varias paradas técnicas, arredor das dúas da tarde chegamos un ano máis ao Paraíso,
en Cabezón de la Sal, para comer.
Co bandullo xa
cheo, volvemos subir ao autobús. “Nenaaa,
ai neniiiiña! Ponme aí unha peli, oh!”, insiste o noso proveedor oficial de
porco celta. A pouco máis dunha hora de entrar en País Vasco, a película
escollida cae de caixón: 8 Apellidos
Vascos entretennos durante as dúas horas seguintes. “E gustouche logo,
Carlos?”, preguntan algúns, “Moito, moito, éche moi bonita”, di sinceramente —quedara
durmido na metade da película e espertara para ver o final!—. E chegamos entón
á ultima parada en territorio español: aproveitamos para visitar ao señor Roca,
mercamos algo para a merenda e estiramos as pernas.
Xa de volta na
estrada, Elvira advirte: “apagade os datos do móbil, que imos entrar xa en
Francia!”. Para non faltar ás boas costumes, vólvesenos facer tarde para cear
no hotel, polo que buscamos unha das nosas moi socorridas áreas de servizo.
Alguén se lembra da de hai dous anos? Pois esta era aínda máis curiosa:
tratábase dunha gasolineira totalmente abandonada. “Pero Jorge, se aquí non hai
nin onde sentarse!”, dicimos, “Espérate, espérate, que aló adiante hai un chiringuito”.
Carlos e dúas das irmás Rodríguez. Foto: Jorge López Rguez |
O que ocorreu a
continuación foi unha das situacións máis surrealistas e simpáticas que viviu
esta cronista: o noso Jorge, coa súa habilidade innata para comunicarse sen
necesidade de linguaxe, conseguiu non só que os donos do susodito chiringuito
nos deixasen as súas mesas para cear —os xamóns e chourizos de porco celta que
nos trouxo Carlos—, senón que tamén nos invitasen a un soufflé e a ponche
caseiro. Iso si, que non se diga que os galegos non somos ben agradecidos: os
franceses fartáronse a xamón e viño made
in Galicia.
Primeira cea no camiño. Foto: Jorge López Rguez |
Despedímonos deles
e poñemos rumbo ao hotel, ao que conseguimos chegar logo dun cambio de sentido
que só súperMourín é quen de facer. Repártense as habitacións e despedímonos
ata o día seguinte. Aínda que pasamos o día sentados, o esgotamento está
aí, e a maioría non tardamos en caer rendidos: mañá é o gran día do
(re)encontro, e hai que ter as pilas ben cargadas!
Bonne nuit!
EU teño que facer unha corrección. Sintoo. NOn foi Jorge quen falou cos do chiringuito. Foi Mourin. ;-)
RépondreSupprimer