VENRES DOCE DE XULLO: día intenso nas Rías Baixas

Verán. 20 grados fóra. Seis e media da mañá. E pregúntaste “¡¿quen me mandaría a min meterme nesto?!”. O madrugón é duro, sobre todo para os que levamos algo máis dun mes erguéndonos á hora do bocadillo de media mañá, pero facendo un gran esforzo e pegando un salto, saímos da cama, restregámonos os ollos, bocexamos e dirixímonos á cociña xa máis animados. "¿Qué lle gustará de almorzo?" No meu caso, o que pide é unha combinación que non asemella especialmente apetitosa de boas a primeiras: zume de laranxa, tostadas e manteca con sal.

Chegamos ao hotel, lugar de saída do bus. Hoxe a tradución para os amigos franceses correrá a cargo de Beti; e a batuta da viaxe levaráa Carlos, o cuñado de Manolo, que nos levará a coñecer distintos puntos das nosas Rías Baixas. Pasadas ás sete e media xa estamos de camiño a Vilanova de Arousa. Dúas horas e media —e unha larga sesta— despois, atopamos o noso primeiro destino: o Pazo Baión. Antes de baixar, dende o micro explícannos –primeiro en galego e logo en francés— que, durante os anos 80, moitas nais que tiñan fillos con problemas coa droga se manifestaron alí mesmo, e foi a súa labor a que fixo que o goberno se comezase a mover para “acabar” co tráfico de droga na zona.

Unha vez na —impresionante— escaleira de entrada, a guía explícanos que o pazo ten arredor de sete séculos, polos que fai  un breve repaso antes de comezar a visita. Do fondo chegan protestas porque a rapaza omite mencionar que o terreo pertenceu durante sete anos ao famoso traficante galego de droga, Laureano Oubiña, polo que aclara que “si, efectivamente este pazo pertenceu durante sete anos a Oubiña, pero normalmente non se menciona porque sete anos nunha cronoloxía de sete séculos é pouco máis ca un suspiro, e, ademais, este home case non realizou ningunha reforma durante ese período”.

Seguimos dando un paseo polo exterior, coñecendo o antigo pombal e unha das zonas de viñas nas que se está a traballar, onde, segundo nos comentan, se contrata a persoas que no pasado tivo problemas cos estupefacientes e está en período de reinserción. Despois, toca unha explicación sobre o proceso de elaboración e embotellamento de albariño, seguido da súa cata, acompañada de rico —riquíiiiisimo— xamón.

Xuntos nas escaleiras do Pazo Baión. Foto: Lucía Rodríguez

Tras unha breve parada para unha visita a un museo en Cambados, dirixímonos a Casa Boliño para o xantar. Varias das francesas máis novas atrévense cun anaco de pulpo —algúns non podemos evitar soltar unha gargallada ao ver como parten un picón en tres anacos—, pero vese que non ten demasiado éxito, pois non repiten.

Unha vez en O Grove, subimos ao barco, desafiando ao vento e ao frío, para dar un paseo polas bateas —e incluso podemos ver durante un ratiño o fondo do océano—. E como a hora da merenda nos pilla no medio da auga, ¡que demo, merenda ao grande!: mexillóns para dar e regalar comezan a aparecer de ninguén-sabe-onde.

"Luises" a bordo do barco en O Grove. Foto: Sandra L. Pereiro

Seguimos a viaxe e a seguinte parada será A Toxa. Imos mal de tempo, así que a visita é breve: unha voltiña á illa, unha foto de familia e subimos de novo ao autobús. O día foi longo, e os máis frouxos non podemos evitar botar unha cabezada de camiño a Portas, onde paramos nun pequeno prado xunto ao río Umia para comer unhas empanadas e unhas tortillas —boísimas— antes de voltar a Sarria.

Cara á unha da mañá, comezan a aparecer as primeiras casas de Sarria. ¡Que día máis axitado! Chegamos á casa e, tras un breve “à demain!”, tirámonos na cama sen molestarnos sequera en poñernos o pixama. Mañá será máis relaxado… ¿ou? ¡Mon Dieu!

María Melle Goyanes