XOVES ONCE DE XULLO: reencontro

Cinco e media da tarde. Fóra vai unha calor abafante e ao lonxe adivíñanse nubes de tormenta. No local de ensaio da Banda de Sarria, un grupo de 20 dos membros máis novos damos os últimos repasos ás partes máis difíciles das dúas obriñas que estivemos preparando para darlles a benvida aos bretóns. A uns poucos metros, na Casa da Cultura, póñense a punto os derradeiros detalles da exposición fotográfica que colocaramos o día anterior, “e menos mal que me deu por vir botar un ollo esta mañá”, explica Jorge, “¡cando cheguei estaban tódalas fotos no chan!”.

Arranxado este imprevisto, ás sete entramos todos correndo no hall de entrada —fóra está diluviando—, cargando coas cadeiras e os instrumentos. “¡María! ¡Chegaches!”, di Elvira mentres me conduce ata un portátil para que poña a funcionar a música e unha proxección coas fotos que non se imprimiron —pode que ela o negue, pero eu diría que estaba un tanto ner-vio-si-lla—.

Unha das mellores cousas da +Irmandade Sarria-Guerledan Sarria é que non só facemos amigos da Bretaña, senón tamén de aquí, da casa, xente que, doutro xeito, probablemente nunca chegaríamos a tratar. A moitos deles non os viamos dende a viaxe do ano pasado, así que aproveitamos a espera para saudarnos e poñernos un pouco ao día entre nós.

Os nervios xa son palpables cando, cara ás sete e media, Mourín toca o claxon do autobús mentres del comezan a baixar os franceses. Tralos primeiros saúdos, “¡Thibaut! ¿Qué tal?”, “¡Holaaa! ¡Bonjour!”, “¿Cómo estás?”, “¿Qué tal el viaje?”, a Banda toca o himno galego e o bretón –ao que pon letra a fermosa voz de Olalla— para inaugurar este novo ano de irmandade. “Este es vuestro himno, ¿no?”, pregunta Fede, que nos dirixe nesta ocasión, “Si, si: es este”, ri Philippe. A continuación, pasamos ao salón de actos, onde logo dos saúdos dos presidentes da asociación en Sarria e en Mûr, así como de membros da alcaldía e a deputación, chega o momento de asignar aos bretóns a unha familia. Aínda que moitos xa non somos novatos, é imposible non sentir un nó no estómago, e as mesmas preguntas do ano pasado volven aparecer: ¿Cómo serán? ¿Simpáticos, serios, tímidos? ¿Qué cousas lles gustarán? ¿Saberán español?

Un por un, todos imos coñecendo ao noso bretón e, logo de intercambiar unhas palabras en francés/español/linguaxe-de-signos, saímos para ver a inauguración da exposición fotográfica “Sarria-Guerlédan: 15 anos de irmandade” e tomar boa conta dos pinchos que preparou o Afonso IX.

Xa estamos recollendo as maletas para marchar para a casa cando acontece o primeiro percance: Virginie non atopa a súa maleta. O problema solvéntase rapidamente: outra das francesas leváraa equivocada e non tarda en devolvela.

Entón chega a primeira cea en familia. Mmm… ¡que tensión! As palabras saen ríxidas e pouco naturais ao principio, pero despois de varias gargalladas por erros gramaticais e anécdotas varias, xa hai a suficiente confianza como para preguntar “¿quereis salir a tomar algo?” e, antes de marchar á cama, un grupiño xuntámonos no Malecón. Porén, a súa viaxe foi larga e están cansos e, ademais, mañá saímos ás sete e media da mañá, así que non tardamos en ir deitarnos.

Despois dun ano de organizar e buscar os mellores lugares para impresionar aos bretóns, ¡por fin chegou o momento! ¡Xa están aquí! Estamos desexosos de que disfruten e o pasen ben durante o tempo que pasen con nós e queremos aproveitar cada minutos con eles. Os días parecen pasar a 1.000 kilómetros por hora; proba disto é que ¡xa rematou o primeiro! Elvira, Louisse, Philippe, creo que todos sen unen a min en pedirvos que aumentedes o número de días de irmandade.

Mañá empeza a parte forte de todo o que temos preparado para a semana con eles. ¡Que ganas! ¡¡On y vaaaaa!!

María Melle Goyanes