MARTES DEZASEIS DE XULLO: jusqu'à l’année prochaine, mes amis

Logo de cinco horas escasas de sono, poñémonos en pé. Con poucas ganas, con tristura porque se van, e si, tamén con moito esgotamento: a semana foi moi intensa.

Ás dez reunímonos na Casa da Cultura os máis valentes —ou os máis parvos, depende de como o queirades ver…— para a derradeira conferencia —“home… a algunha habería que vir, ¿ou?”, rimos os novos—, que é unha especie de “mesa redonda” titulada “A irmandade Guerlédan-Sarria: pasado, presente e perspectivas de futuro”, moderada polo xornalista Xosé Ramón Penoucos. Empeza falando Arlindo, o primeiro presidente da asociación en Sarria, contando de onde saiu a idea de facer unha irmandade entre Sarria e Guerléndan.

Atención, que a historia é curiosa: resulta que todo empezou porque un xornalista madrileño se namorou dunha rapaza bretoa e comezou a escribir sobre a cultura da Bretaña en colaboración cunha xornalista de Paradela. Cando se comezou a falar da posibilidade de crear unha irmandade, inicialmente pensouse de Paradela, pero ao ser un concello demasiado pequeno, a idea trasladouse e Sarria. E aí naceu a Irmandade Guerlédan-Sarria.

Para seguir, os representantes dos concellos de Sarria e de Guerlédan falan un pouco das súas impresión logo de convivir con nós e aseguran que continuarán apoiando a irmandade nos anos vindeiros. Ademais, Monique explica que en Francia se está levando a cabo unha reorganización territorial, polo que a comarca de Guerlédan deixará de existir, así que o máis seguro é que teñan que “refacer” a irmandade para pasar a estar asociados simplemente con Mûr.

Cando lles toca a quenda aos presidentes das asociacións, ámbolos dous comprométense a seguir velando porque a irmandade continúe e, a modo de pulla, Philippe mófase: “quiero felicitar a los más jóvenes que están aquí: bienvenidos al mundo de los adultos”. Falan de que, na actualidade, só resisten tres irmandades entre Galicia e Bretaña; e explican que no 98, o primeiro ano de irmandade, produciuse un gran choque cultural entre os 90 franceses que viñeron en maio, e os  90 galegos que foron en xullo —ese foi o único ano no que se fixeron dúas viaxes—.

Despedíndonos ata o ano que vén. Foto: Lucía R. Campo

Ao final, ábrese unha rolda de anécdotas, do que Philippe é o protagonista indiscutible: ¡15 anos dan para moito! Recorda entre risas dende o día en que a policía os multou e os alcaldes de Mûr trataron inutilmente de impedilo dicindo que “¡ei! ¡eu en Francia son alcalde, sonche importante, eh!”; pasando pola vez que meteron de contrabando litros e litros de augardente ocultos entre libros; ata o ano en que a unha rapaza lle deu un ataque de apendicite e tiveron que reunir cartos para que se puidera volver en avión a Galicia.

E para rematar, Penoucos fai unha reflexión sobre a irmandade, dicindo que “isto é o único que, politicamente falando, perdurou ao longo destes 15 anos”. E é que distintos partidos se alternaron no poder, e a crise e os recortes fixeron acto de presenza, pero a irmandade continuou aí, impertérrita. E aí seguirá ata que non quede ninguén que tire por ela —¡oxalá iso tarde moito, moito tempo en pasar!—.

As despedidas sempre son o peor da irmandade... Foto: Sandra L. Pereiro

Logo de facernos una foto para o xornal, voltamos á casa para que acaben de facer as maletas. “Mira, y te metí un roscón y un poco de empanada para el viaje con el bocadillo, ¿quieres algo de fruta, o otra cosa?”, dille miña avoa, inexplicablemente nerviosa, a Justine. “Avoa, ¿pero non ves que non vai poder con todo?”, pero a francesa rise e dalle as grazas mentres colle todo o que lle dá. ¡Ja! ¡Vaia dúas!

Antes de que Justine chegase a casa, miña avoa estaba moi alterada. “¡Meu Deus! ¡Meter a un descoñecido na casa!”. Pero a simpatía de Justine —unido ao feito de que falaba moi ben español…— fixeron que se encariñase moito con ela. ¡Aínda non marchara e xa lle estaba dicindo que volvera cando quixese!

Chegamos ao hotel un ratiño antes da hora de partida, para despedirnos tranquilamente tomando algo na terraza. A pregunta por excelencia nese momento é: “¿Vais a venir a Mûr el año que viene?”. Boa pregunta. A dicir verdade, antes de que comezase a irmandade 2013, tiña bastante claro que para o ano seguinte non voltaría a Guerlédan, pero despois de pasar unha semana con eles, de volvernos atopar con amigos do ano pasado —franceses e galegos— e facer outros novos, a resposta cambia moito. Así que está claro: “Por susposto, ¡o ano que vén contade con nós!”.

Última foto xuntos na Irmandade 2013. Foto: Elvira Vila

Chega o autobús e comezan as despedidas. Últimas fotos, últimas apertas e bicos, últimas anécdotas contadas rapidamente mentres Philippe os apremia para que suban ao bus. Este ano a despedida é menos dura: xa sabemos como vai a cousa, e sabemos que os veremos antes do que pensamos. Desta volta, só hai sorrisos tristes e promesas de máis e mellor para o ano. “¡Bonne voyage!”, berramos mentres nos saúdan dende o bus, “¡Bonne voyage! ¡À bientôt, mes amis! ¡Jusqu’à l’année prochaine!”.

O bus marcha, e os galegos quedamos sos no aparcamento do hotel. Agora toca despedirse entre nós. Máis bicos, máis sorrisos, máis apertas e un “¡vémonos por aí!” que temos por seguro que se cumprirá. Vémonos pronto, irmáns. 

María Melle Goyanes

¡Ei, ei! ¡As crónicas aínda non remataron, eh! Mañá sae un bonus: "XOVES DEZAOITO: a Europa dos pobos". ¡Non volo perdades!