VENRES 15 DE AGOSTO: FESTA NO LAC

O día empeza un pouco atropelado para a autora destas liñas: que se había que quedar no estacionamento, que se había que quedar no lago, que se ao mellor se saía dende o concello… O caso foi que o final o resto da irmandade tivo que esperar por nós un ratiño máis da conta. Superado o problema, empezamos a xornada!

O día comeza cunha ruta arredor do Lago de Guerlédan. Foto: Alba Villaumbrales

Hoxe toca festa no Lac de Guerlédan, e o ambientillo anima a todo o mundo: hai mercadillos, un muro para facer escalada, música en directo, un torneo de voley… O día pinta de marabilla! Empezamos cunha camiñata de 5 kilómetros arredor do lago. Pero coidadiño, que non é para pusilánimes: costas inacabables, pedras esvaradías e algún tramo xusto á beiriña da auga. “Qué tal vais?”, preguntan as irmás Remaud, Amandine e Margot, “Aahh, je suis mort!!”, contestámoslles. Cada un vai ao seu ritmo, e cara o mediodía reunímonos todos á beira do lago para ver unha exhibición con cans adestrados.

Lago de Guerlédan. Foto: Alba Villaumbrales

Para a comida de hoxe desprazámonos ata Saint Mayeux, onde tamén están en festas, para comer todos xuntos nunha carpa. Vai apuro ao chegar e ver que só se pasa con entrada! Algúns dos galegos —si, esta cronista entre eles— imos sen ela, e pouco nos falta para comezar a pensar que hoxe pasamos sen comer. “Pero no os preocupéis, compartimos, que seguro que nos sobra comida”, ofrécense ao momento Lucía e Andrea. Entón chega unha amiga de Virginie, ofrecendo unha entrada que lle sobra, e a bretoa, co seu desenfado habitual, dálle as grazas, cóllea e regálama: “you’re lucky!”, bromea en inglés. Problema resolto: a comer! —e si, tranquilos todos, o resto das persoas sen entrada tampouco tiveron problemas para conseguir pasar—.

Mentres comemos, cae un ballón tremendo, pero non lle facemos demasiado caso, a comida tennos moi entretidos: polo, patacas fritidas, cabeza prensada de xabaril —“os gusta?”, preguntamos, “bah… prefiero no pensar mucho en lo que es”, admiten Justine y Virginie— e, de postre, o gateau típico bretón. Durante parte do xantar actúa entre as mesas unha banda de gaiteiros e, despois do postre, un grupo de danza salta á pista, logo de que parase de chover —“tú grupo no baila hoy, Justine?”, pregunto ao recordar  que a bretoa compite cun grupo similar ao que está bailando nese intre, “no, nos estamos reservando para mañana, que tenemos un concurso importante”, explica. “Aiii, que envexa! Nós tamén queremos bailar!”, din algunhas, “Cuando acaben ellos pueden bailar el resto de personas”, conta Thibeaut, que mira a danza con xesto algo aburrido. Estou de conto con el cando se nos achega Carlos: “Que? Estás a ver se namoras ao rapaz? Éche algo novo para ti…”, comeza a rir mentres Thibeaut marcha escopetado, “pobre pequeno, Carlos” dígolle, e Carlos ri aínda máis forte: “ai, que rica!”.

Tal e como prometera o bretón, ao rematar o grupo os músicos chaman ao público, polo que que antes de regresar ao lago algúns animámonos a botar un baile, que xa tiñamos mono deles!

Comida en Saint Mayeux. Fotos: Jorge López Rguez

Carreira de coches acuáticos no lago. Foto: Jorge López Rguez

“Y se puede nadar en el lago?”, preguntamos no coche de camiño ao lac, “Si, pero tienes que tener cuidado, porque debajo hay una antigua ciudad y te puedes lastimar en el pie”, asegura Clément. Cando llo contamos a Virginie, chora ca risa: a cidade está a 30 metros de pronfundidade e Clément estábase metendo con nós! De volta no lago, decatámonos de que hai moita máis xente que á mañá, polo que nos dividimos en grupos pequenos e damos unha volta polo recinto. Primeiro parámonos a ver a carreira de coches acuáticos; despois, visitamos a zona do mercadillo, no que a xente vende os obxectos que xa non quere na casa: roupa, xoguetes, mobles, música, libros… ¡hai de todo! Paramos un momento a ver unhas vellas gravatas, “esta vaiche perfecta para a cea de gala, Alberto!”, rimos, e entón a dona das gravatas achégaselle e dille que colla a que queira, que é un cadeau. Finalmente decántase por unha azul escura con pequenas flores amarelas. Ideal.

Seguimos co paseo e chegamos ata o posto de crêpes de galettes. Parar non é unha opción, é unha obriga. Collemos cada un a nosa crêpe e/ou galette e ímonos sentar un anaco á beira do lago. Mentres un comemos, outros xogan un pequeno partidiño de fútbol: galegos e bretóns, todos mesturados.

Xa merendados, escoitamos que as Dirindainas están a ensaiar e achegámonos a escoitalas. De camiño, decatámonos de que alguén nos está sinalando, e xirámonos estrañadas. Vai sorpresa nos levamos! É Julian, un dos rapaces que coñecéramos hai dous anos, pero que este ano non participa no Jumelage. A súa cara de sorpresa debe ser similar á nosa. Achegámonos a el e saudámonos moi contentos. “Ahora estoy trabajando, nos vemos más tarde y os invito a tomar algo”, prométenos. Non pasan máis de dez minutos cando oímos a alguén berrar un afrancesado “Lusiá!!”. “Marc!!”, berra Lucía en resposta. Marc tampouco participa este ano na irmandade, e explícanos que el, Julian e outros rapaces de Mûr formaron unha asociación de xente nova, os Apero Grillades, que se encargan de organizar festas, como a de hoxe.

Rematamos a tarde sentados á beira do lago. Foto: Alba Villaumbrales

Carlos, sempre causando furor entre as máis novas.
Foto: Alba Villaumbrales

Ao final da tarde rematamos todos á beira do lago, sentados en círculo, falando e contando anécdotas. “Y mañana hay fiesta en Saint Mayeux”, din, “Si, nosotros también vamos”, contestámoslles, “Ah! Superb!”, celebran. Entón mañá máis, e mellor! Afástome un momento do resto do grupo, e de socato escoito, “Anda! Hola, María!”, xírome e, unha vez máis hoxe, lévome unha sorpresa: Luís Melle e a súa muller, Cristina, andan tamén por alí! Cóntanme que este ano, en vez de vir á Bretaña coa irmandade, decidiran virse todo o mes pola súa conta: se é que a Bretaña namora, e unha semana non chega a nada!

Xa pola noite, toca bailar. Empezan as Dirindainas, e como non podía ser doutro xeito, os galegos saltamos á pista de baile. Asemella que ninguén do grupo sabe bailar unha muiñeira, pero non o precisamos: abonda con deixarse levar pola música e axiña se forman corros e congas que atraen a todos a unirse á troula. Dan as doce da noite, e os fogos de artificio iluminan o ceo. Logo de vinte minutiños de luces de cores, volve soar a música: Dianav entra en acción.

Ao final, rematamos o día cos maimiños entrelazados, deixándonos levar polos sons bretóns, pola xente, polo ambiente e por esa sensación de ledicia inexplicable que adoita xerar a irmandade.

Para rematar o día de festa, fogos de artificio. Foto: Alba Villaumbrales