DOMINGO 17 DE AGOSTO: ÚLTIMO DÍA

O ceo está encapotado cando nos erguemos, será porque sabe que xa pouco falta para que marchemos…

Para esta mañá está prevista a firma da nova carta da irmandade —recordade que ao haber unha reorganización territorial en Francia, houbo que refacer os estatutos da irmandade—, polo que todos nos diriximos á casa do Concello. Achégome a un grupiño que se está a rir: “... é que onte, cando chegamos, Clément olvidouse de que estaba Luís Amadeo durmindo na súa habitación, e ao acender a luz e velo alí púxose a berrar, vaia susto levaron os dous”, conta Alba, rindo.

Firma da nova Carta da Irmandade. Foto: Jorge López Rguez

Contra vento e marea, a irmandade permanece atenta á firma. Foto: Jorge López Rguez

“A ver, que tal vou? Guapa?”, pregunta a nosa presi, que se puxo de gala para a ocasión. “Moi guapa Elvira… pero non iredes dar os discursos aí fóra, ou? Vai empezar a chover dun momento a outro…”. Pois parece que si: o acto vaise facer ao aire libre. Ben, polo menos así di máis bonito... Sentámonos todos nos bancos que prepararon no xardín do Concello e comeza a cerimonia. Interveñen os presidentes da asociación así como os alcaldes de Sarria e Mûr e as autoridades de ámbalas dúas vilas. Ao final, todos coinciden en salientar o mesmo que noutras ocasións: a importancia da irmandade como medio para unir ás nacións, o gran enriquecemento cultural e persoal e as ganas de seguir manténdoa moitos anos máis. Oxalá que si!

Mentres se dan os discursos, pasamos do frío case que glaciar ata unha calor abafante, e todo isto acompañado por unha chuvia fina que parece que non, pero molla. “C’est la Bretagne!”, explican os bretóns con guasa. No medio da intervención de Hervé, o alcalde de Mûr, de socato a alarma do concello solta dous pitidos largos e fortísimos que retumban en toda a vila, e que nos obrigan a taparnos as orellas. “La hacen sonar todos los domingos en verano, para comprobar si funciona”, explica Virginie, “si suena tres veces, significa que hay guerra en Francia, y una alarma suena en cada pueblo de Francia, en todos a la vez, para avisar a la gente”.  Ala! Que cousas!

Para despois dos discursos teñen preparados uns pinchos, así que ao chegar ás casas xa pouca fame temos.

Pola tarde está organizada unha visita a Forges de Salles, un antigo lugar de extracción de mineral. De boas a primeiras, a algúns a viaxe non nos parece demasiado interesante, pero pronto nos decatamos de que estabamos moi trabucados. O sitio é bastante impresionante: os donos —os condes— construíran unha pequena e xeitosa vila en torno á mina. A guía fálanos un pouco das condicións de vida que tiñan alí —nacer, vivir e morrer na mina era o máis habitual—, e despois visitamos o lugar de traballo dos mineiros, a escola, a capela, e a casa dos contramestres. A mansión dos condes, explícannos, non se pode visitar porque aínda viven nela. Xusto cando estamos rematando a visita, a señora condesa sae da casa e achégase a saudar: botas de auga, pantalón algo sucio e un chaquetón desgastado. “Pois moitas pintas de condesa non che ten…”, chega o comentario do fondo. Despedímola e voltamos para Mûr: hai que prepararse, que esta noite hai cea de gala!

Foto da foto en Forges de Salles. Foto: Jorge López Rguez

“E que me aconsellas que me poña?”, pregúntame Pablo, que vén por primeira vez. “O que queiras menos esas bermudas, Pablete…”, suxiro con algo de sorna. Sacamos o vestidiño da maleta ou estiramos un pouco a camisa, que está algo engurrada; dámonos unha ducha rápida ou tratamos de alisar o pelo; mirámonos no espello e dámonos o visto bo: pero que guapos estamos!

A Gravata da irmandade. Foto: María Melle

Cara as oito e media reunímonos todos no local da asociación. “Alberto! Pero onde deixaches a gravata?”, preguntamos todos. Sácaa do peto e de seguido comeza a rular entre a xente: arrasa por onde pasa! Xa nos ruxen as tripas cando sacan o apéro: que ben nos sabe! Tanto, que algún xa ten o estómago cheo antes de comezar a cear…

A cea pásase bastante rápido: o primeiro plato, moi rico; o segundo… ten os seus detractores. “Pero qué es?”, preguntamos. Como non recorda o nome, Margot usa a linguaxe xestual e move a cabeza de adiante a atrás e os brazos arriba a abaixo mentres di “cua, cua”. ¿Polo? ¿Avestruz? Non. Ganso. “Ben, unha nova experiencia”, din algúns. Justine asemella algo triste, e recordo que esa tarde tiñan os resultados do concurso de baile: "que tal el concurso?", pregunto. "No muy bien, quedamos de séptimas y participaban ocho grupos...", explica. Vaia, que mal... "...pero son los ocho mejores grupos de Bretaña", remata. Ah, bueeeno! Logo non hai motivo para estar tan triste!

Como esta mañá, aproveitando a sinatura da carta, xa se fixeran os discursos de rigor, pasamos directamente da cea á música. Primeiro empezamos con algo de música tradicional: Dianav e Dirindarinas saen para animar o ambiente, e a xente non tarda en acompañalas co baile. Xa máis entrada a noite, os franceses máis novos sóbense ao palco para cambiar de ritmos e comeza a soar a música de moda en Francia. Moita non nos sona nin de lonxe, pero tanto ten: seguímolos a eles e axiña estamos familiarizados cos seus sons.

Uns cantos seguimos a festa ata tres da mañá, cando nos din que é hora de marchar e apagan a música. Jo, Phillipe, pero se aínda é cedo… 

Os sector máis novo da irmandade, antes da cea. Foto: Phillipe Remaud