LUNS 18 DE AGOSTO: DEICA LOGO, IRMÁNS!

O sol resístese a saír a última mañá en Mûr. Tras un almorzo rapidiño, dirixímonos ao aparcadoiro para marchar. Facémonos a derradeira foto britanogalega da semana e comezan as despedidas. “A que me vas a echar de menos, Thibeaut?”, dígolle ao trasto número un de Mûr. “No, no, nada”, ri, para despois achegarse a darme unha aperta. “Pues yo a ti si”, contesto botándolle a lingua.

Veña, vai, non nos poñamos melancólicos, que un ano pasa rapidísimo: está comprobado. Abur, adeus, adiós, hasta el año que viene, à bientôt. Deica logo, irmáns! “Nos vemos el año que viene!”, prometémoslle a Phillipe. “Mais évidemment!!”, di erguendo os brazos cun sorriso.

Fotiño de familia. Foto: Jorge López Rguez

Subimos ao bus e estamos xa saíndo de Mûr cando vemos pasar ao alcalde da vila francesa no coche a toda velocidade. “Seguro que vén a buscarnos”, din os de adiante de broma. Pois non estaban moi equivocados, porque a uns poucos metros vémolo baixando do coche, e saúdanos… con algo na man. O bo do home viñera buscarnos porque García se esquecera o cadro que lle regalara no seu coche!

Co cadro xa no bus, seguimos o camiño e, para amenizar a viaxe, toca peli. Agora é a quenda a Lindsay Lohan con “Devuélveme Mi Suerte”. Xusto acaba o filme cando chegamos a La Rochelle para comer no self-service dunha área de servizo. Non tardamos moito en volvernos montar no bus e, para acompañar á sesta de rigor, poñemos outra película. Nesta ocasión, unha galega: Sempre Xonxa.

Moitos quedamos durmidos pouco despois de apareceren as primeiras imaxes na televisión, e non espertamos ata varias horas despois, para decatarnos de que estamos no medio dun atasco kilométrico que dura un bo anaco. Dende a parte de atrás, poñémonos a mirar polo cristal traseiro, e rematamos por xogar cos rapaces do coche de atrás. “Pedra, papel, tixeiras… xa! Ja! Gañamos”, rímonos. Está claro que o que se aburre nun atasco, é porque quere… Mentres, os de diante volven pedir película e, para desgusto desta cronista, a escollida non é outra que “La Ciudad No Es Para Mí”, de Paco Martínez Soria. “Ai, Mourín, vouche queimar eses DVD’s!”, advírtolle mentres ri.

Non collemos algo de velocidade ata deixar atrás Burdeos e xa case son as dez cando chegamos por fin a Irún, onde durmimos esta noite. “Internet!! Por fin temos internet no móbil!!”, celebran algúns despois de cinco días desenchufados do mundo dixital. Logo de deixar as cousas na habitación, volvémonos reunir todos na cafetería do hotel: uns collen uns pinchos de tortilla ou un bocata, mentres que outros agardan pacientemente a que Carlos remate de cortar o xamón, ou a que lles chegue o anaco do queixo que se está repartido.

É unha desas noites típicas xa de finais de agosto, polo que collemos unhas chaquetas e moitos animámonos a saír un rato á terraza do hotel antes de nos ir deitar. Xa cara a unha da madrugada, algúns deciden marchar na procura dalgún bar no que tomar unas copas, mentres que outros, vendo que comeza a chuviñar, optan por marchar para a cama, “que xa son horas”.

Esta última noite todos xuntos é moi divertida, non creo que haxa ninguén que o poña en dúbida: mentres un bo grupiño xogamos as cartas, outros tantos apuran unha cervexa a uns metros; todos nós rindo, rememorando os mellores momentos dos últimos días. Que mágoa marchar... Éche ben certo que o bo dura pouco!