VENRES TRES DE AGOSTO: BONNE SOIR, MÛR

Hoxe toca madrugar de novo para almorzar todos xuntos no hotel e dar un paseo polas rúas de Burdeos. 

A cidade esperta e, con ela, espertan os seus habitantes, dándolle unha vida e alegría que criamos imposibles a noite anterior. 

Dirixímonos á zona antiga, arranxada con lastras e enmarcada por un austero arco do triunfo, e chegamos a un dos sitios máis representativos de Burdeos: a Catedral de Saint Michel, característica por ter a torre separada do resto do edificio. Algúns discuten sobre a época da construción “éche Gótica…”, di Luís Amadeo “Na, na… Eu creo que do Barroco…”, “…ou Rococó”, din María e Sandra. Logo de ver o gran rosetón da fachada principal, ninguén dubida xa da súa orixe gótica. 

Paseamos despois por un pequeno mercado cunha gran variedade de frutas. “Melóns españois!”, exclama alguén. 

Logo disto, poñemos rumbo a La Rochelle. De fondo, levamos a comedia “Una Rubia Muy Legal”. 

Pasada a unha da tarde chegamos a La Rochelle e damos unha volta polo porto sen poder deixar de impresionarnos pola cantidade de barcos alí ancorados. Separámonos en pequenos grupos e aproveitamos para xantar e practicar algo de “français” ata a hora de partida. 

Ás tres e media poñémonos en marcha cara a Mûr-de-Bretagne para coñecer finalmente ás familias da irmandade. ¡Que nervios! ¿Cómo serán? ¿Simpáticos, serios, tímidos? ¿Terán fillos? ¿Saberán español? ¡De seguido o saberemos! No camiño acompáñanos unha vez máis Martínez Soria en “Hay que educar a Papá”. 

Ao redor das nove da noite chegamos por fin a Mûr-de-Bretagne, onde nos esperaba dende había dúas horas unha cálida benvida. Globos brancos e azuis parecen dicir de xeito mudo un “benvidos” no local de presentación, onde Phillipe, o presidente da irmandade en Bretaña, da un pequeno discurso de incio da semana de irmandade, no que fala da riqueza lingüística e cultural que nos aportará esta viaxe. Despois pasamos ao reparto de familias, no que os “enchanté” e os “ça va?” se repiten constantemente e, para rematar, bebemos a “copa da irmandade”. ¿Que que é iso? Ben… para sabelo, ¡teredes que vir velo! 

O día remata co grupo dos sarriáns disperso entre as distintas familias de Mûr que quixeron abrir as portas das casas durante unha semana. “C’est votre propre maison cette semaine”, dinnos Jean-Paul e Françoise durante a cea. 

María Melle Goyanes