MARTES 19 DE AGOSTO: LE RETOUR

RIIIIIIIIIIIIIIIIING, RIIIIIIIIIIIIING, RIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIING!!!!!

Tras un momento de confusión… “Lucía… iso é un teléfono?”,  pregunto adurmiñada. “Sí, cólleo dunha vez!”, contesta enfadada.

Pero de quen foi a idea de erguerse ás oito da mañá? De quen?! Ah, si, da nosa benquerida presi… Almorzamos en silencio, mortos de sono: o de quedarse onte ata as tantas falando xa non nos parece tan boa idea. Metemos as maletas no autobús e entón decatámonos de que falta xente “oh, pero e onde van Jorge e Elvira?”, preguntan. “Funos espertar eu”, di Alba, “Nin oíron o teléfono do hotel, nin fixeron caso do móbil. Por pouco e non temos que tirar a porta abaixo para que se levantasen!”, explica. Vaia dous!

Carlos recibe o seu agasallo.
Foto: Jorge López Rguez

Ao cabo duns minutos aparecen os dous durmiñóns, e podemos seguir o camiño. Ao subir ao bus, vemos que Carlos está deitado nos asentos do fondo, ocupando nada menos que cinco postos! “Pero a ver Carlos, onte tanta festa tivestes que hoxe non te tés?”, metémonos con el. “Ai, deixádeme aquí, deixádeme aquí, que teño unha dor nun ollo”. Meu pobre… deixámolo durmir e buscamos outros asentos.

Cara media mañá facemos unha parada preto de Santander para tomar un café e espertar un pouco. Mentres uns collemos algo de comer, outros dan un paseo pola exposición de tractores antigos que hai a uns poucos metros e, de volta no bus, tócalle a quenda a un filme un pouco máis xuvenil que os de onte: “Hugo”.

Xa dan as dúas e media cando chegamos a Santarúa, en Candás, o restaurante rexentado por Richard no que xa coméramos hai dous anos. Entre a fame que levabamos e o rico que está todo, a comida sábenos a gloria. E, para poñerlle un broche de ouro á semana, dende a directiva deciden ter un detalle cunha das persoas que lle dá, sen dúbida algunha, máis vida á Irmandade —ademais de ser o noso provedor oficial de produtos de porco celta!—: o noso moi querido Carlos. Logo de entregarlle o agasallo, seguimos a viaxe. Xa estamos cerca da casiña, e as ganas de deitarnos outra vez nas nosas propias camas son cada vez maiores!

Aplaudimos todos ao entrar en Sarria, cara ás oito da tarde. A familia e os amigos recíbennos con sorrisos alegres aos que nós respondemos con suspiros cansos e algo tristeiros. Por fin na casa! Pero é que se nos pasou tan rápido á semana…

“Que ninguén marche sen facer a foto de familia!!”, advirte Elvira. Así que nos xuntamos todos por derradeira vez nas escaleiras do Alfonso IX para esa última foto: sen peitear, coa roupa engurrada e rebentados da viaxe. Pero sorrindo contentos —moi contentos— pola semana vivida e desexando que chegue o verán próximo, para podérmonos reencontrar de novo cos nosos moi queridos irmáns bretóns.

Irmáns sarriaos da irmandade Sarria-Guerlédan 2014. Foto: Jorge López Rguez

María Melle Goyanes, setembro 2014